-Բարև Էլինա։

-Ինչպես՞ ես։

— Ինչպես՞ ես արձակուրդներին անցկացրել օրերդ։

-ինչով՞ ես զբաղվել։

— Ինչ-որ տեղ գնացե՞լ ես, թե տանն ես եղել ամբողջ օրը ։

— Ես քեզ կարոտել էի և ուզում էի, որ շուտ հանդիպեինք։

Հին ուլունքներից և կոճակներից պարաստել եմ գեղեցիկ կոլաժ

Ողջույն, ես եմ։Իմ անունը Լիլի  է,  ազգանունը Սիմոնյան է։ Ես ութ տարեկան եմ։  Սովորում եմ <Մխիթար Սեբաստացի > կրթահամալիրի   Արևելյան դպրոցում, երրորդ դասարանում։ Ես նման եմ  մայրիկիս։  Մազերս շագանակագույն է, աչքերս կանաչ գույնի է,  սիրում եմ խաղալ թենիս։ Ես չեմ սիրում, երբ անձրև է գալիս ։ Եթե կախարդական փայտիկ ունենայի , ապա այնպես կանեյի, որ այս վիրուսը վերջանար։ Իմ մասին կասեի, որ ընկերասեր եմ, համեստ և բարի ։

ԻՄ Ընտանիքը

Մեր ընտանիքը բաղկացած  է չորս հոգուց՜՝ հայրիկս մայրիկս եղբարս և ես։ Հայրիկս աշխատում է ազատ ժամանակ խաղում է թենիս, մայրիկս աշխատում է և ազատ ժամանակ գիրք է կարդում։ Եղբայրս գնում է մանկապարտեզ, նա նույնպես խաղում է թենիս։

  Բացի հայերենից կարդացել եմ նաև մի քանի անգլերեն գրքեր

“Արձան Նախագծի” համար ընտրել եմ “Կարա Բալայի” արձանը։ Այն առանձնանում է մյուս արձաններից նրանով, որ նվիրված է սովորական մի մարդու։  Կարա բալան հայտնի է դարձել նրանով որ ծաղիկներ էր բաժանում Երևանի փողոցներում։ Այս արձանը Երևան քաղաքի կոլորիտի մի մասն է դարձել։

Իրականում Կարաբալայի ընտանիքը ֆլորայի այգիների սեփականատեր էր։ Նա վաճառում էր այդ ծազիկները և մեկ-մեկ էլ նվիրում անցնող գեղեցկուհիներին։

Կարաբալա նշանակում է { սև  տղա } ։

1995 թ ին  Երևանում տեղադրվլ է Կարա Բալայի արձանը, որի քանդակագործը Լևոն Թոքմանջյանն է։